ေမွာ္ဆရာသီခ်င္းငွက္သို႔ လြမ္းဆြတ္မႈ

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

 

သူ႔ကိုးကြယ္ရာက
“မဟာ၀ီရ အို … ဗုဒၶ” …။

သူ႔ႏွလံုးသားအခ်စ္စိတ္က
“မင္းမရွိရင္ အသက္မရွင္ခ်င္ဘူး အခ်စ္ရယ္
မေန႔က ငါ ေသဆံုးသြားခဲ့” …။

သူ႔ေတာင့္တမႈက
“ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ႀကီးမားမႈ” …။

သူ႔မုဒိတာက
“ေက်းလက္က ဆရာသူငယ္ခ်င္းေရ
စိတ္ဓာတ္ကေလး ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေန
အားလံုးအတြက္ တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္တဲ့
မင္းအတြက္ ဒို႔ ဂုဏ္ယူလိုက္ပါတယ္” …။

သူ႔စိတ္ေစတနာက
“ေဟး လာ မိတ္ေဆြတို႔ေရ
ကေလးငယ္မ်ား ေပ်ာ္ပါေစ …
ေဟး လာ မိတ္ေဆြတို႔ေရ
မိခင္မ်ား ေပ်ာ္ပါေစ” …။

သူ႔မွာတမ္းက
“အို … ညီေလးေရ
ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ျခင္းက အေကာင္းဆံုးပါ
ကမၻာေျမႀကီးအား
မင္းတေယာက္အတြက္ သက္သက္ ၀န္ပိုမေလးဖို႔ရာ” …။

သူ႔တန္ဖိုးထားမႈက
“ေရႊအတိၿပီးေသာ ၿမိဳ႕ျပမ်ား အစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့ၾကရာ
သည္ေျမဟာ ဒို႔ရဲ႕အမိေျမ …
ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ႏွလံုးသား ရွင္သန္ေစသူ တန္ခိုးရွင္
အခမ္းနားဆံုးေသာ သက္ရွိကဗ်ာ … ဧရာ၀တီ” ...။

သူ႔ႏိႈးေဆာ္မႈက
“အေရးႀကီးၿပီ ညီေနာင္အေပါင္းတို႔
ေသြးစည္းကာ ညီေစညီၾကစို႔” ...။

သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္က
“ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေရးျခစ္ထားတဲ့ ေန႔ေတြလည္း
ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ရင္ ျပန္ဆံုဦးမယ္” …။

သူ႔ကို က်ေနာ္ အခိုက္ဆံုးက
ေဟာဒီ ခံယူခ်က္ …
“ေလာကမွာ ကိုယ္အသက္ဆက္ဖို႔အတြက္
အျခားဘ၀ေတြ ဆံုး႐ံႈးမသြားဖို႔ပဲ
ႏွလံုးသားမွာ သတိရွိေန
အိုး … စြန္႔လႊတ္ဖုိ႔အသင့္ပဲ” …။

အဲဒီ ေမွာ္ဆရာသီခ်င္းငွက္
၁၄-၈-၂၀၀၄ ရက္မွာ
ေကာင္းကင္ဘံုထက္
(ႏႈတ္မဆက္ဘဲ …)
႐ုတ္တရက္ ပ်ံတက္သြားခဲ့ …။ ။

(ထူးအိမ္သင္ ကြယ္လြန္ျခင္း ၇ ႏွစ္ျပည့္ ဂုဏ္ျပဳအမွတ္တရ ေရးဖြဲ႔ခဲ့သည္ကို ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္တင္ဆက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။)